In mijn vorige blogpost vertelde ik over mijn zwangerschapsverlies. In augustus en september 2018 heb ik veel verdriet gekend. Ik kon dit verdriet met weinig mensen delen.
Om mijn zinnen te verzetten, deed ik zoveel mogelijk activiteiten. Ondertussen was de sfeer op mijn werk beneden alle peil (hierover zal ik later nog meer vertellen). Daardoor had ik veel stress en voelde ik mij minder goed in mijn vel.
Gelukkig hadden we een weekendje weg gepland in de herfstvakantie naar de Ardennen. Even volledig ontspannen en genieten!
Na ons uitje voelde ik mij opnieuw wat beter. Ik heb er zeker en vast iets aan gehad. Even alles te vergeten. Zalig.
Maar ik had te vroeg gejuiched. Op mijn werk ging het van kwaad naar erger. Ik zat er door... De huisarts gaf mij enkele weken ziekteverlof. Tijdens mijn derde dag ziekteverlof schoot het mij plots te binnen dat ik al een paar dagen overtijd was. Met een bang hartje deed ik snel een zwangerschapstest. Ik kon mijn ogen niet geloven: positief!
Na de euforie kwam snel een gevoel van angst... ik voelde mij zo slecht in mijn vel en dit door alle problemen op het werk. Hoe kon ik een goede moeder zijn voor mijn kind? De tranen vloeiden over mijn wangen. Ik wist het allemaal niet meer.
Na een paar dagen kon ik alles wat meer relativeren. Ik was zeer gelukkig want drie maanden na mijn zwangerschapsverlies was ik opnieuw zwanger.
Toen ik zeven weken zwanger was (en ondertussen dagelijks last van ochtendmisselijkheid) heb ik het nieuws verteld aan mijn ouders. Ik begon te wenen (hallo... hormonen?) en vertelde aan mijn moeder dat het een slecht moment was om zwanger te zijn. Ik wou immers niet meer terug naar mijn werk en wou graag een andere job zoeken, maar welke werkgever wil nu een zwangere werkneemster in dienst nemen. Gelukkig kan ik steeds rekenen op mijn moeder. Haar woorden zullen me altijd bijblijven: "Melanie toch, je kan niet altijd alles plannen in het leven, ook dit niet."
Eind december moest ik terug aan het werk. Doordat ik zo misselijk was, ben ik naar mijn huisarts geweest. Ik vertelde dat ik zwanger was en luchtte mijn hart bij hem. Ik vertelde al mijn zorgen... mijn dokter was zeer duidelijk: "jij gaat niet meer aan het werk tot aan je zwangerschapsverlof!" Wablief? Kon ik dit wel maken?
Ik had rust nodig... mijn hoofd en mijn lichaam waren opgebrand. Ik heb de tijd gehad om alles op een rij te zetten. Ik heb in deze periode aan mezelf gewerkt en ik voelde mij opnieuw zo gelukkig. Mijn zwangerschap en de komst van onze baby hebben mij door deze moeilijke periode gesleurd.
Het afgelopen jaar was zo intens, maar ik zou het zo opnieuw doen!
Reactie plaatsen
Reacties