6 augustus 2018: de dag dat alles veranderde... zwangerschapsverlies

We waren net een maandje terug van Amerika. We waren er klaar voor en beslisten na onze reis te proberen. En ja hoor, van de eerste keer raak! Ik was onmiddellijk zwanger. Ik merkte al een paar dagen dat mijn borsten veel gevoeliger waren en ik had een vreemde smaak in mijn mond, een soort van metaal smaak (kan het niet beter uitleggen). 

Op 26 juli 2018 deed ik een zwangerschapstest. Ik kon mijn ogen niet geloven! Ik heb onmiddellijk mijn man ingelicht. We waren door het dolle heen. Ik begon al snel te tellen hoeveel weken ik zwanger was en wanneer de befaamde 12 weken plaatsvond. 

Ik vond het moeilijk om tegen iedereen te zwijgen, vooral tegen mijn familie. Maar het was nog zo pril! Op 5 augustus heb ik het dan toch stiekem verteld tegen mijn zus. Ook zij was door het dolle heen!

Een paar uur daarna merkte ik bloed in mijn onderbroek. "Is dit normaal? Doe ik iets verkeerd?" Ik wist al snel dat het niet goed zat, maar ik verdrong die gedachte. Op 6 augustus begon ik meer en meer te vloeien. Plots kreeg ik hevige menstruatiepijnen. Ik kon niet anders dan aan mezelf toegeven dat ik het vruchtje aan het verliezen was. Wat een intens verdriet. 

De dagen daarna was ik in ziekteverlof. Het laatste waar mijn hoofd naar stond was om senioren een goede dienstverlening te bieden. Ik heb de tijd genomen om dit te verwerken. 

Ik kan jullie vertellen: indien je dit zelf nooit hebt meegemaakt, is het zeer moeilijk om in te schatten wat dit met een mens doet. Ik miste iets dat ik nooit heb gehad, iemand dat ik nooit heb gekend. Dit zal altijd mijn eerste zwangerschap zijn en mijn eerste kindje dat zo snel en brut van mij werd afgenomen. 

Ik trootste mezelf met de gedachte dat het zo moest zijn, waarschijnlijk een slechte eicel en/of zaadcel, slechte innesteling,... 

Een eenzaam en stil verdriet.